มือของผู้ให้..อยู่สูงกว่ามือของผู้รับ...ชื่อของผู้ให้...น่าจดจำกว่าชื่อของผู้ขอ..เกียรติของผู้ให้...กรุ่นหอมอยู่เหนือกาลสมัย..ยิ่งกว่าเกียรติศักดิ์ของนักรบและปวงวีรบุรุษ..
การให้...
แค่เพียงคิดจะทำ..ใจก็ยังเป็นสุข..ครั้นได้ให้แล้ว...จิตใจก็แช่มชื่นเบิกบาน...เมื่อวันเวลาผ่านไป..หวนกลับไปรำลึกถึงดวงหน้าอันเปี่ยมสุขของผู้รับ...ความปีติสุขก็ย้อนกลับมาทำให้หัวใจอิ่มเอม...
การให้...
จึงเป็นความสุขแท้ทั้งเวลาก่อนให้..ขณะที่ให้..และหลังจากได้ให้ไปแล้ว...
การเสียสละ..แบ่งปัน...เป็นทั้งความ..สมาน..คือ...ความสามัคคีปรองดองระหว่างกันและกัน
และเป็นกุศโลบายในการสร้างความ..เสมอ..คือ..ให้คนทุกคนมองเห็นกัวอกของคนอื่น..เมื่อมนุษย์รู้จักแบ่งปันแก่กันและกัน..อันมีพื้นฐานมาจากการมีอัชฌาศัยกว้างขวางเอื้ออารีเช่นนี้
ศานติภาพท่ามกลางความแตกต่างก็จะเกิดมีได้อย่างไม่ยากเย็นนัก...
หากปราศจากรากฐานอันมั่นคงแข็งแกร่ง..ไหนเลยรูปรอยแห่งมหาวิหารอันโอฬาริก
จะก่อกำเนิดเป็นรูปธรรมขึ้นมาได้
บุคคลผู้ยิ่งใหญ่หากสิ้นไร้ซึ่งผู้เสียสละ
ที่อุทิศตนยืนหลบฉากอยู่เบื้องหลัง
คอยส่งกำลังใจ..เสนอความคิด..อุทิศตนเป็นดังอิฐก้อนแรกให้ย่างเหยียบ..ไหนเลยจะเผยอตนขึ้นสู่หอคอยแห่งเกียรติยศได้อย่างทระนง...
คนที่ไม่เคยเป็นผู้ให้...ย่อมยากที่จะได้รับ..
“การให้”..มองอย่างธรรมดาดูเหมือนว่า..เป็นการสูญเสีย..แต่แท้ที่จริงแล้ว...ผู้ให้ คือ..ผู้ที่ได้รับต่างหาก..คนที่เป็นผู้ให้จึงมีเกียรติคุณเกริกกรรจายชั่วฟ้าดินสลาย
ทั้งนี้นั่นเป็นเพราะ
“...โลกคารวะผู้ให้...แต่บอดใบ้ต่อผู้กอบโกยและโกงกิน...”
ที่มา : ธรรมะรับอรุณ....ท่าน ว.วชิรเมธี
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น